Rozdział 3

"Zaczął się do mnie powoli przybliżać"

        - Po co do Studia? - spytałam nie ukrywając zdziwienia.
- Ahh, no tak! Nie mówiłam ci o nim. To taka szkoła muzyczna, i miedzy innymi Diego się tam uczy. To szkoła muzyczna, i dzieci... - tłumaczyła.
- Tak, tak. Wiem co to Studio, ale po co tam idziesz? - przerwałam jej i pociągnąłem ją za rękę bo już wstawała.
- Wiesz, ja tam uczę śpiewu - odparła niepewnie. Ja natomiast zaczęłam piszczeć i skakać.
- To miejsce jest cudowne! Niechcący tam trafiłam i...
- Chcesz się zapisać na egzaminy? Nie ma problemu, za dwa dni przyjmujemy zgłoszenia - przerwała mi a ja się siedziałam cicho analizując sobie wszystko.
- Ale ja nie umiem śpiewać - wydukałam smutno i spuściłam głowę. Ciocia zaczęła się ze mną kłócić i prosić o to, bym jej coś zaśpiewała. Po dwudziestu minutach mnie przekonała, a ja wykonałam utwór na którego śpiewaniu przyłapał mnie Diego. Gdy skończyłam śpiewać Angie wstała z siedzenia i biła mi brawo, a ja jak zwykle zrobiłam się cała czerwona i rzuciłam się na łóżko. Po paru sekundach w moim pokoju z hukiem otworzyły się drzwi a w nich stał nikt inny jak mój ojciec.
- To ty śpiewałaś, Violetto? - spytał zdenerwowany.
- Co? Ja.. Nie... Bo... - jąkałam się i plątałam przy tym.
- Nie, German! To ja, nie obwiniaj Violetty - ciocia mnie obroniła a ja tylko przytakiwałam.
- No dobrze, ale nie życzę sobie więcej takich akcji - rzekł spokojniej i wyszedł z pomieszczenia. Odetchnęłyśmy z ulgą.
- Czemu ma takiego bzika na punkcie muzyki? Przecież macie na dole w domu pianino, tutaj masz gitarę i jeszcze do tego keyboard - popatrzyła się na zegarek i wytrzeszczyła szeroko oczy. - O Matko! - wrzasnęła nie czekając na odpowiedź - Jestem spóźniona! Muszę lecieć do szkoły, chcesz iść ze mną? - w odpowiedzi entuzjastycznie przytaknęłam a ona złapała mnie za rękę i pociągnęła na dół.

***

        Siedzę w Studio na korytarzu, sama, razem z moim pamiętniczkiem. Rysuję w nim, bo nie mam co robić. W sumie, nie mam pojęcia po co ja tu w ogóle przyszłam... Przecież tak: ciocia ma lekcje, a gdy już są przerwy do siedzi w pokoju nauczycielskim. A gadać nie ma z kim, bo przecież nikogo nie znam! No, może oprócz Diego, ale nigdzie go nie widzę.
- Violetta? - usłyszałam za sobą znany mi, męski głos. Gwałtownie się obróciłam i ujrzałam osobę, o której właśnie myślałam.
- Diego! Cześć - przytuliłam go na powitanie i schowałam pamiętnik do torebki.
- Co ty tu robisz?
- No bo wiesz... Angie to moja ciocia. A ty czemu tutaj? Przecież skończyłeś zajęcia - uśmiechnęłam się delikatnie.
- Fakt, ale umówiłem się z przyjaciółmi do baru. Chcesz iść ze mną? Nie daj się prosić - złapał mnie za ręce a w miejscu gdzie nasza skóra się zetknęła przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Niepewnie pokiwałam głową na tak i wyjęłam komórkę by napisać sms do cioci, że wrócę do domu później. Tak więc ruszyłam za moim przyjacielem w stronę budynku o nazwie "Resto Band". Na miejscu zastaliśmy grupę młodych ludzi, tak na oko w naszym wieku.
- Hej, Diego! Nie mówiłeś, że masz dziewczynę! - krzyknął chłopak w czapce. Zrobiłam się tak czerwona, że gwałtownie odwróciłam się w stronę przyjaciela. On tylko pokiwał mi głową na znak, że mam iść do nastolatków i odkrzyknął
- To nie moja dziewczyna głupku!
- Ou, tak więc... Jestem Broduey - ciemnoskóry chłopak ucałował moją dłoń a ja szybko wywinęłam się z uścisku i zajęłam miejsce obok Diego.
- No więc, to jest Violetta - przedstawił mnie - A to Cami, Maxi, Broduey i  Francesca - pokazywał każdego po kolei a ja starałam się wszystko zapamiętać. Po dwudziestu minutach rozmowy, gdy już się nieco "oswoiłam" z nowymi przyjaciółmi świetnie się bawiłam. Miałam wrażenie, że znamy się całą wieczność. A może to tu jest moje miejsce? Ahh, czy to nie dziwne, że dopiero teraz znalazłam przyjaciół? Mam nadzieję, że to będzie prawdziwa, długa przyjaźń.
- Diego, współczuję ci! I całej reszcie z resztą też - usłyszałam głos Leona. Pokazywał na mnie palcem i się śmiał.
- Hah, ja również współczuję twoim NIELICZNYM przyjaciołom - powiedziałam i uśmiechnęłam się słodko a on bez słowa odszedł. - Nienawidzę typka - wymamrotałam pod nosem gdy odszedł.
- Tia... Jak my wszyscy zresztą - odezwała się Cami która przez prawie całą rozmowę siedziała cicho i wpatrywała w jeden punkt.
- To może ja już pójdę? Późno się robi - spojrzałam na zegarek.
- To ja cię odprowadzę - wyrwał się szatyn.
- No dobrze - przytaknęłam i zebrałam rzeczy.
        Jeszcze z nikim nie dogadywałam się lepiej niż z Diegiem. On jest wspaniały. Rozumie mnie, nie naciska, jest idealny. Ciągle się śmiejemy, żartujemy... Te cudowne chwile coś nam przerwało - mój dom.
- No, to do zobaczenia jutro - uśmiechnęłam się i miałam odchodzić, ale złapał mnie za rękę. Zaczął się do mnie powoli przybliżać.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ha, ale ja niedobra! Przerwałam w takim momencie... XD Dobra, ale zanim cokolwiek napiszecie - pomyślcie logicznie. No właśnie! Brawo! Dobra, koniec. Jak wam minęły ostatnie dni? Poprawiałam dzisiaj historie! Yay. Nie wiem jeszcze na co :D Ale czymajcie za mnie kciuki. A tak Btw, podoba się rozdział? Jakiś taki nudny, i nijaki, nie?

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Malffu Verdas Jackson